Annderthesun

Hindi mo alam kailan mangyayari yung masakit na katotohanan. Darating na lang, malalaman mo, tapos "poker-face" ka. Tulala. Gulat. Tipong sa oras na nalaman mo, hindi mo alam anong mauunang emosyon, malulungkot ba o magagalit o maluluha o uunawain mo. Pero sa totoo lang ang una mong gagawin, magpaka-normal. Sumabay sa agos, kung ano yung hinihingi ng sitwasyon, dapat yun ka. Mahirap yun a, pero gagawin mo kasi yun ang dapat. Saka mo na lang isisigaw sa hangin o iiyak kay Lord yung nasa loob mo. Minsan busy ka, hindi mo na naiyak kaya iischedule mo na lang. Partida busy ka na pero alam mo masakit. Naiisip mo na masakit pagsakay mo ng elevator, MRT, bus, fx o kapag tahimik na. I-sshare mo sa ilan mong kakilala kasi hindi mo kayang itago na sa'yo lang. Sasabihin nila sa iyo, kamusta ka? Anong reaksyon mo? Iniyak mo na ba? Okay lang yan. You'll feel better but not completely. Matutulog ka na dapat tapos magbabalik sa isip mo yung moment na sinabi ng close friend mo na m